Filosofen van de sprakeloze wereld

…en over de zwarte bossen ligt een spoor van witte sneeuw

Geschreven door KAI op 16 februari 2023

Elk kind tekent. Als je een potlood in zijn hand legt en papier voor hem uitspreidt.

Elk kind tekent met toewijding. Elk kind tekent met doorzettingsvermogen, met beweging, met kracht. Als je het toelaat. Als je het niet stoort. Als je het de tijd geeft. Het ontdekt zichzelf spelenderwijs.

Tekenen is beweging. Elk kind ervaart zichzelf als in beweging als het tekent. Als levend, als effectief, als verwonderend, als ontdekkend en onderzoekend. Het kind laat een spoor achter en wordt zich daarvan bewust.

Tekenen is ontwikkeling. Tekenen is taal. Tekenen is een taal voorbij woorden. Tekenen is een manier om de wereld te voelen, te verkennen en te begrijpen. Tekenen is een taal die kan worden begrepen en gesproken door iedereen die zich bezighoudt met de stilte en beweging van tekenen en tekeningen. Die aanwezig is: Met toewijding, met tijd, met een open karakter en een heldere geest.

Tekenen is sensualiteit. De handeling van het tekenen is een sensuele, vredige, verheffende en zelfwaarderende manier van zien, waarnemen, waarderen en genieten van iemands innerlijke en uiterlijke zelf zonder betekenis.

Tekenen is beweging. De beweging van de ademhaling. Tijdens het tekenen kom ik in harmonie met mijn ademhaling, ik observeer de ademhaling en word tegelijkertijd rustig. Ik zie mezelf leven en verwonder me erover. Waar rusteloosheid was, verspreidt zich een diepe kalmte. Pijnlijke gedachten over het verleden, angstige gedachten over de toekomst verlaten mijn geest, mijn lichaam. De levende, inspirerende werkelijkheid in rust is het hier en nu.

Tekenen is innerlijke en uiterlijke rust. Tekenen met het penseel en met inkt is pauzeren, observeren, laten stromen, is meditatie en dialoog tegelijk. De adem en het penseel leiden mij, de onafhankelijke beweging van de ademhaling en de onafhankelijke beweging van de dag om mij heen beginnen elkaar in samenspel te bevruchten.

Het papier is mijn tegenhanger, het penseel is een wezen, heeft een karakter. De koolzwarte diepe inkt en het bloemwitte licht van het papier ontmoeten elkaar, dansen om elkaar heen als dag en nacht.

Schaduw en licht spelen met elkaar, conditioneren elkaar. Als tekenaar ben ik aanwezig, geniet van de dans, fungeer als medium, ervaar hoe de mij omringende kracht door het penseel stroomt, dat een wezen wordt dat mij leidt, dat met mij danst. Ik stap uit de grenzen van mijn lichaam en begin de enorme ruimte buiten de menselijke waarneming te begrijpen, te verkennen en te genieten.

Tekenen is een taal, gedifferentieerd en rijk, kalm en zacht en in rust in zichzelf. Rustiger en zachter dan woorden. Tekenen leeft door zijn schepper. De tekening leeft door zijn kijker. Als ik als tekenaar een kijker word die kan genieten, dan is tekenen een feest, is tekenen een dans, is tekenen meditatie.

Het licht van de dag maakt de tekening zichtbaar, de diepte van de inkt, het idee van de nacht, de oneindigheid van het zwart maakt de tekening tastbaar. De nachtelijke oncontroleerbare droom stelt mij in staat mijn begrip van de essentie van de dag, van mijn constructies van de werkelijkheid, te verdiepen. Buiten en binnen, binnen en buiten zijn in dialoog, in een wederzijdse dans, yin en yang, mannelijk en vrouwelijk, stilte en beweging, actie en reactie, in- en uitademing, zwart en wit. Het ene bestaat niet zonder het andere. De buitenkant komt via het netvlies de binnenkant van de hersenen binnen, de binnenkant begint zich geleidelijk een beeld van de wereld te vormen. Stap voor stap voelen we de wereld, stap voor stap begrijpen we de wereld om ons heen met onze zintuigen, we spiegelen binnenin wat ons buiten omringt.

Als ik als kijker de tijd neem, als ik mediteer over een tekening, ga ik een dialoog aan met mijn innerlijk, begin ik een reis naar het zelf. Als ik de grenzen van mijn hersenen en mijn volwassenheid, die zich uit in het willen begrijpen en interpreteren en evalueren van alles, heb overwonnen, dan is ware ontmoeting mogelijk, ware ontmoeting met mezelf, ware ontmoeting met de ander, met de wereld om mij heen, die ik elke dag opnieuw creëer.

Zoals de natuur, zoals het gefluister van het bos, zoals het ruisen van de boomtoppen in de wind, zoals de eeuwig beukende golven van de zee, zijn de gedachten die komen en gaan tijdens het tekenen, tijdens het wandelen, tijdens het denken, een voortdurende beweging van rust en licht.

Tekenen en nadenken over wat getekend is, is een pauze, is een dialoog met mezelf, is een vredige en rustige reis naar binnen, een reis door de binnenkant naar buiten.

Tekenen bevrijdt, tekenen centreert, tekenen verheldert, tekenen brengt rust, tekenen kan gelukkig maken.

Tijd met inkt en penseel en papier is mijn vorm van contemplatieve meditatie.

Dit geeft mijn zwart-wit tekeningen en inktschilderijen diepte, een kwaliteit die in zichzelf tot rust komt. Ze bewegen zich tussen licht en schaduw, tussen dag en nacht, laten ruimte voor eigen gedachten, voor dromen en voor reflectie.

Tekenaars zijn filosofen van de sprakeloze wereld, shifter tussen werelden, bewegend in de wereld voorbij de taal. Tekenaars zijn waarnemers van de innerlijke wereld, dagdromers en nachtzwervers tegelijk.

Tekenaars bewegen moeiteloos tussen binnen en buiten, verbinden boven- en onderkant, dansen met licht en schaduw, laten zich in gelijke mate omarmen door dag en nacht, en laten zich telkens opnieuw verleiden door de zachtheid van het papier en het penseel. Elke dans is nieuw, elke penseelstreek een verrassing, elke ademhaling een thuisgevoel.

Tekenaars vertrouwen op de rust van het papier en de kennis dat met een enkele penseelstreek, met een enkele beweging, alles kan veranderen.

Kai Jerzö, Utrecht, 16 februari 2023

Citaat? Ja, met genoegen:
– Jerzö, Kai (2023) ‘Filosofen van de sprakeloze wereld: …en over de zwarte bossen ligt een spoor van witte sneeuw’. In: Illustration.world-Blog, 2023-02-16. URL: https://illustration.world/kai_2023-02-16_drawing_nl/ .